Wat maakt Saba nou zo geweldig?

Allereerst zijn dat natuurlijk de mensen die je ontmoet en hun verhalen. Het lijkt wel of iedereen op ons kleine eilandje iets te vertellen heeft (of zou het zijn dat er meer tijd en interesse is??) Neem nou de verhalen van en over de Sabanen zelf; Het verhaal van de oudere dame uit Hell’s Gate die recentelijk is overleden, maar haar hele leven niet in The Bottom is geweest, het verhaal van de buschauffeur die in zijn 55-jarige leven 1 keer van het eiland af is geweest of de man die 13 kinderen en 32 kleinkinderen heeft! Dan de verhalen over vroeger; hoe, voor de bouw van de haven, alle goederen via een, uit de rots gehouwen, trap van 800 treden naar boven gebracht werd (tot aan koningin Wilhelmina en piano’s toe), hoe de orkanen op het eiland hebben huisgehouden, hoe een heel dorp is ontruimd en verplaatst door de Nederlandse overheid omdat deze alleen bereikbaar was via een klein bergweggetje wat zorgde voor verschillende problemen, hoe het eiland overstroomd werd door rijbewijstoeristen en zo kunnen we uren doorgaan, wat af en toe tot ons plezier ook gebeurd.

Een eigenzinnig volk, dat is wat de Sabanen zijn. Een goed voorbeeld is natuurlijk het laatste nieuwsfeit; Saba stapt uit de Nederlandse Antillen. Een keuze die past in de geschiedenis van Saba en of je het er mee wel of niet eens bent of denkt dat het wel of niet een goed idee, het feit blijft; Sabanen maken hun eigen keuzes. Voorbeeld; Nederlandse en Zwitserse ingenieurs stellen dat er geen weg over het eiland aangelegd kan worden door de grote hoogteverschillen en wat schetst ieders verbazing; er loopt nu al veertig jaar een weg over het eiland! Een vliegveld is onmogelijk, want een landingsbaan moet loodrecht zijn (en iedereen heeft foto’s gezien van Saba, dus geen uitleg nodig!) en ……. dagelijks zes vluchten tussen SXM en Saba.

Als je vanaf een boot naar Saba kijkt, rijst bij iedereen de vraag; hoe komen mensen erbij om naar de steile uitgedoofde vulkaan te varen, langs de kliffen naar boven te klimmen en dan te bedenken; laten we hier een nederzetting starten. Grote hoogteverschillen, moeilijk bereikbaar, weinig tot geen mogelijkheid tot landbouw; dus wat zal dan de reden zijn geweest? Dit terwijl er een uur verder varen, toch wel iets makkelijker zal zijn geweest. Dit is, denk ik, het uitgangspunt van de gemiddelde Sabaan; we leren leven met de beperkingen of vinden er een oplossing voor.

Ondanks alle gebreken die het leven op een kleine rots in de oceaan met zich meebrengt (denk aan het feit dat alles ingevoerd moet worden, dat je voor echt winkelen met het vliegtuig moet, dat je voor een ziekenhuis naar een ander eiland, dat er bij slecht weer geen enkele manier bestaat om iets of iemand naar of van Saba te krijgen) is de positiviteit tekenend voor de inwoners. Meest opvallend is hoe vriendelijk, lachend en vol goede moed een hele gemeenschap door het leven kan en alles neemt zoals het is.
De vriendelijkheid en het vertrouwen in elkaar geeft een goed en veilig gevoel en iets wat we in Nederland niet (meer) kennen. Aan het eind van de dag hebben een lamme arm van het zwaaien naar iedereen, een droge mond van het gedag zeggen en een stompe vuist van de box (de lokale variant van het handenschudden). Vertrouwen in elkaar en het gebrek aan criminaliteit maakt het leven een stuk relaxer. Dit resulteert in; de auto gaat niet op slot, het huis heeft helemaal geen slot, betalen bij de supermarkt gebeurt een of twee keer per maand en als het deze maand niet lukt, dan doe je het toch volgende maand. Hetzelfde geldt bij de kroegen en overige winkels, als je geen of te weinig geld mee hebt, dan betaal je toch de volgende keer! Het nemen van situaties zoals het is, is zo tekenend. Als het vliegtuig om acht uur stond gepland en komt om half negen, hoor je daar niemand over. Als je een uur te laat bij een afspraak komt, is dat meer regel dan uitzondering; het bekende beeld van de Antillen en niemand die zich daar druk over maakt.

En wat hebben wij de afgelopen tijd zoal gedaan? Vooral veel gewerkt, maar ook gewerkt aan ons vrijwilligerswerk: het op speelse wijze Nederlands les geven aan Sabaanse kindertjes, meegeholpen aan de burendag (het oppoetsen/ schoonmaken van het strand, de speeltuin en trails), beetje gewerkt in en rond het huis (iedereen is welkom om dit te komen bewonderen), graduation van de kindertjes van de Daycare, maar ook veel gereisd. Ik (in dit geval Michel) heb in mijn leven nog nooit zoveel tijd doorgebracht op vliegvelden als de laatste maanden. Ik ben voor mijn werk eerst naar Statia/ Sint Eustatius geweest en vervolgens naar Bonaire. In beide gevallen gelukkig ook een beetje de mogelijkheid gehad om, naast een druk programma vol werkzaamheden en ontmoetingen, een beetje te kunnen sightseeen op de eilanden. Een wereld van verschil tussen de eilanden, ondanks de soms zeer korte afstanden. Bonaire viel erg in de smaak (zie foto’s); een eiland met iets meer mogelijkheden dan Saba (logisch natuurlijk!), maar wel een relaxte en gemoedelijk sfeer! En overal dat duiken vanaf het strand lijkt mij erg relaxed!

Dan Sint Eustatius oftwel Statia; het eiland waar we al maanden naar kijken vanaf onze veranda maar dus nog nooit geweest waren. Eerst enkele dagen voor mijn werk, maar omdat ook Annemieke nieuwsgierig was naar het eiland (door de positieve verhalen van iedereen) ook enkele weekenden geleden voor enkele dagen met zijn tweetjes. Een collega had zijn huis en auto ter beschikking gesteld, dus een ideale situatie! Heerlijk gegeten met andere collega’s, gesnorkeld, de (gedoofde) vulkaan The Quill beklommen en ingegaan en vooral veel gewandeld en rondgereden. Statia is een eiland met een lange en omstuimige geschiedenis (http://en.wikipedia.org/wiki/Sint_Eustatius), wat goed te zien is aan de ruines, forten en de oude dorpskern van Oranjestad. Daarnaast zijn de stranden (waar de schildpadden nestelen en eieren leggen) en het snorkelen (over oude stadsmuren en resten van pakhuizen) spectaculair. Wederom een zeer geslaagd weekend.

Anguilla; volgens velen het eiland met de mooiste stranden van de Cariben; (http://nl.wikipedia.org/wiki/Anguilla_(eiland) en mooie stranden heeft het; 33 hagelwitte stranden tegen het azuurblauwe water. Hoe weten jullie dat, zullen jullie je nu afvragen? Omdat we ook daar nog een lang weekend zijn geweest. Op het vliegveld op Saba hoeven we onze paspoorten niet eens meer te laten zien; wat betekent dat we daar erg bekend zijn plus dat we echt ingeburgerd zijn! Anguilla, een Engels eiland aan de andere kant van Sint Maarten, is een snorkelparadijs en dat hebben we ook veel gedaan; zeesterren (velden vol!), stingray’s, inktvissen etc. De kapitein van ons bootje naar een afgelegen strandje beschreef het precies; alsof je in een aquarium zwemt! Autootje gehuurd (dat kan nu, maar aangezien het een Brits eiland is wordt er links gereden en daarbij komen rotondes en stoplichten; iets wat we niet op Saba kennen!), appartementje dichtbij het strand en heerlijk gerelaxed, gezwommen, gegeten en gedronken; het Caribische leven.

Maar nu is het eventjes genoeg geweest met het reizen en blijven we even op ons eigen eilandje. Wat natuurlijk helemaal niet verkeerd is; deze maand is het ‘Sea And Learn’ (www.seaandlearn.org); een evenement waarvoor er om de enkele dagen een presentatie, een wandeling of een duik georganiseerd word waarbij de natuur op Saba centraal staat en waarvoor Michel enige werkzaamheden doet, het strandje is er nog dus er wordt nog volop gesnorkeld en de verbeteringen aan ons huisje gaan maar door! We vervelen ons nog niet!

P.s. Ik heb een baan tot transitiedatum 10/10/10; http://media.sabagovernment.com/wp-content/uploads/2009/10/sgisnewsletteraugust2009.pdf
P.p.s. Nog 48 nachtjes slapen en dan zijn we in Nederland!
P.p.p.s. heel veel nieuwe foto's!