Een teken van leven van deze kant van de oceaan!

Het heeft enige tijd mogen duren, maar hier toch weer een teken van leven van de groene puist in de Caribische Zee. Dat het zo lang heeft moeten duren, heeft helemaal niets te maken met enig gebrek aan gesprekstof, maar meer doordat we het eigenlijk wel druk (voor Sabaanse begrippen dan!) hebben (gehad). Dit komt o.a. doordat Michel sinds enkele weken een bijbaantje heeft voor enkele uurtjes per week bij Seasaba, één van de lokale duikwinkels, cursussen en overwerk voor Annemieke op het werk en door alles wat hieronder staat. Eigenlijk zijn er zoveel gebeurtenissen en ontwikkelingen dat ik niet precies weet waar te beginnen; we beginnen maar met iets leuks!

Zoals de meesten onderhand al hebben begrepen, is het aanbod aan winkels op Saba vrij minimaal te noemen. Maar na vier maanden dezelfde korte broeken en shirts te hebben gedragen, werd het toch tijd om een nieuwe ‘wardrobe’ aan te schaffen. Dus er zit maar één ding op; van de rots af en weer in die kleine vliegmachine richting Sint Maarten. Maar ons is altijd geleerd; combineren! Dus naast het noodzakelijke shoppen direct gebruik gemaakt van de situatie om het echte Caribische gevoel te krijgen; witte stranden, azuurblauw water en palmbomen.

Na aankomst op Sint Maarten met de bus naar Philipsburg gegaan; de hoofdstad van het Nederlandse gedeelte van Sint Maarten. Een drukke en vooral toeristische (lees; Amerikaanse toeristen) stad; bestaande uit twee lange straten, een boulevard en om elke winkel een juwelier en/of toeristenwinkel, waar dagelijks ongeveer 6 tot 10 duizend Amerikanen doorheen trekken vanaf de cruiseschepen die het eiland aandoen. Het rustige eilandleven begint al te wennen, want na enkele uren shoppen en drukte, worden we er helemaal gek van en willen zo snel mogelijk hiervandaan. Op naar ons hotel aan Orient Beach; één van de mooiste stranden van de Carribean aan de Franse kant van het eiland. En de Franse kant van Sint Maarten (sorry; Saint Martin!) is ook echt Frans; iedereen praat Frans en amper Engels, er wordt in Euro’s betaald, maar belangrijker nog; bij de supermarkt haal je gewoon baguettes, brie, paté en wijn! Dat was genoeg om de eerste avond door te komen. Vervolgens twee dagen aan het strand gelegen, gezwommen, gerelaxed, lekker gegeten en gedronken om vervolgens zondagavond weer in het 19-persoons vliegmachinetje terug te vliegen naar Saba; feels good to be home again!

En wie had dat ooit zien aankomen/verwacht; Annemieke in een vliegtuig voor een weekendje weg? Niemand, zelfs Annemieke niet! Maar aangezien de andere mogelijk om het eiland te verlaten een ferry met de bijnaam “The Vomit Comet” is, wordt de keus erg klein. En het was niet de laatste keer dat Annemieke in het vliegtuig stapte, want een week later zat ze weer in het vliegtuigje richting Sint Maarten; dit keer zonder Michel, maar met de collega’s van de DayCare voor een seminar over een nieuwe methode van werken binnen de dagopvang.

Tevens hebben we kennis mogen maken met het medische systeem op Saba en de Nederlandse Antillen. Aangezien Michel tegenwoordig aan het klussen is geslagen (lees; het hok voor de marmotten en bij de Ecolodge) en dingen repareren, leek het niet werken van de waterpomp (van de cistern/regenwaterbak naar het huis) meer een uitdaging dan een probleem. Heeft dit even anders uitgepakt…! De pomp bevindt zich onder de cistern, in een inham op ongeveer een meter hoogte. Even kijken bij de pomp, onduidelijkheid, een misstap en daar lag Michel tussen de rotsen, planten en wat al niet meer! Taxi naar het ziekenhuis, röntgenfoto’s, dokters erbij en het resultaat; 1 gebroken linkerpols!

Omdat de pols gezet moest worden en het ‘ziekenhuis’ van Saba niet over de juiste faciliteiten beschikt, zat Michel vier uur later wederom in het vliegtuig richting Sint Maarten. Taxi naar de E.R. (Heb ik eindelijk je oude werkplek gezien, Renate!), opnieuw röntgenfoto’s en vervolgens is mijn pols gezet (met de hand en plaatselijke verdoving)! Zonder in details te treden; zeer pijnlijk! Toch raar; even naar het ziekenhuis …. vliegtuig naar Sint Maarten. Nog raarder; a.s. vrijdag controle…. weer op en neer naar Sint Maarten! Ze beginnen ons al te herkennen op de vliegvelden van Saba en Sint Maarten. Nog even een leuk detail; de naam van mijn doktor in Sint Maarten: Dr. Holiday!

Tot slot nog wel wat meer goed nieuws; Annemieke heeft al enkele weken rijles en zal binnenkort een trotse bezitter zijn van een Antilliaanse rijbewijs; de zoektocht naar een degelijke auto is reeds gestart! Wanneer precies in nog niet bekend; anders hadden we het toch ook niet verteld! Voor Michel was de planning om 19 december te beginnen met rijlessen, maar door de probleempjes met de pols, zal dat iets worden uitgesteld tot januari!

Ook belangrijk; de kerstversiering hangt! De veranda is opgefleurd met kerstlichtjes, de kerstpalm staat in huis, de Steel Pan Kerstceedee is binnen; kerst kan beginnen! Al is het wel moeilijk om in de stemming te komen; kerstversiering ophangen in je korte broek en kalkoen eten op de veranda met een graadje of dertig geeft toch een raar gevoel!

Volgende keer proberen we de interval tussen updates korter te houden (en de updates zelf ook, maar aan de andere kant niemand verplicht je dan ook om ze te lezen) en binnenkort meer van deze kant van de oceaan!